Sevgili Anneciğim ve Babacığım,

        Bütün duygu ve düşüncelerimi dile getirebilseydim size şunları söylemek isterdim;

        Sürekli bir büyüme ve değişme içindeyim...”Sizin çocuğunuz” olsam da sizden ayrı bir kişilik geliştiriyorum…

        Beni tanımaya ve anlamaya çalışın…

    Deneme ile öğrenirim...Bana ayak uydurmakta güçlük çekebilirsiniz…Oyunda, arkadaşlıkta ve uğraşlarımda özgürlük tanıyın...

        Beni her yerde, her zaman korumaya kalkmayın… Davranışlarımın sonuçlarını kendim görürsem daha iyi öğrenirim… Bırakın, kendi işimi kendim göreyim…Büyüdüğümü başka nasıl anlarım..?

        Büyümeyi çok istiyorsam da ara sıra yaşımdan küçük davranmaktan kendimi alamıyorum.Bunu önemsemeyin…Ama, siz beni şımartmayın.. Hep çocuk kalmak isterim sonra…Her istediğimi elde edemeyeceğimi biliyorum… Ama siz verdikçe de almadan edemiyorum… Bana yerli yersiz söz de vermeyin… Sözünüzü tutmayınca sizlere güvenim azalıyor… Bana kesin ve kararlı davranmaktan çekinmeyin…Yoldan saptığımı görünce beni sınırlayın... Koyduğunuz kurallar ve yasakların hepsini beğendiğimi söyleyemem... Ancak, hiç kısıtlamayınca ne yapacağımı şaşırıyorum… Tutarsız davrandığınızı görünce hem bocalıyor, hem de bundan yararlanmadan edemiyorum...

        Öğütlerinizden çok davranışlarınızdan etkilendiğimi unutmayın…Beni eğitirken ara sıra yanlışlar yapabilirsiniz…Bunları çabuk unuturum…Ancak, birbirinize saygı ve sevginizin azaldığını görmek beni yaralar ve sürekli tedirgin eder…

        Çok konuşup çok bağırmayın… Yüksek sesle söylenenleri pek duymam…Yumuşak ve kesin sözler bende daha iyi iz bırakır… “Ben senin yaşındayken…” diye başlayan söylevleri hep kulak ardına atarım. Küçük yanılgılarımı büyük suçmuş gibi başıma kakmayın… Bana yanılma payı bırakın… Beni, korkutup sindirerek, suçluluk duygusu aşılayarak uslandırmaya çalışmayın… Yaramazlıklarım için beni kötü çocukmuşum gibi yargılamayın… Yanlış davranışım üzerinde durup düzeltin… Ceza vermeden önce beni dinleyin… Suçumu aşmadığı sürece cezama katlanabilirim…

        Beni, dinleyin…Öğrenmeye en yatkın olduğum anlar, soru sorduğum anlardır… Açıklamalarınız kısa ve özlü olsun… Beni yeteneklerimin üstünde işlere zorlamayın… Ama başarabileceğim işleri yapmamı bekleyin… Bana güvendiğinizi belli edin… Beni destekleyin, hiç değilse çabamı övün…

        Beni başkalarıyla karşılaştırmayın, umutsuzluğa kapılırım…Benden yaşımın üstünde olgunluk beklemeyin… Bütün kuralları birden öğretmeye kalkmayın… Bana süre tanıyın… Yüzde yüz dürüst davranmadığımı görünce ürkmeyin… Beni köşeye sıkıştırmayın, yalana sığınmak zorunda kalırım… Sizi çok bunaltsam bile soğukkanlılığınızı yitirmeyin… Kızgınlığınızı haklı görebilirim ama beni aşağılamayın…Hele başkalarının yanında onurumu kırmayın… Unutmayın ki; ben de sizi yabancıların önünde güç durumlara düşürebilirim… Bana haksızlık ettiğinizi anlayınca açıklamaktan çekinmeyin… Özür dileyişiniz size olan sevgimi azaltmaz, tersine beni size daha çok yaklaştırır…

        Aslında ben sizleri olduğunuzdan daha iyi görüyorum… Bana kendinizi “yanılmaz”  ve “erişilmez” göstermeye çabalamayın… Yanıldığınızı görünce üzüntüm büyük olur…

        Biliyorum; ara sıra sizi üzüyor, belki de düş kırıklığına uğratıyorum… Bana verdiklerinizin yanında benden istediklerinizin çok olmadığını da biliyorum… Yukarıda sıraladığım istekler size çok geldiyse, birçoğundan vazgeçebilirim… Yeter ki beni ben olarak seveceğinize olan inancım sarsılmasın…

        Benden “örnek çocuk” olmamı istemezseniz, ben de sizden “kusursuz ana-baba” olmanızı beklemem… Sevecen ve anlayışlı olmanız bana yeter…

        Sizin çocuğunuz olarak doğmak elimde değildi…

      Ama seçme hakkım olsaydı eğer, sizden başka kimsenin çocuğu olmak istemezdim.                                                                                              

Sevgiler

Çocuğunuz